Ukończył blisko sto maratonów i zaraził żołnierzy pasją do biegania. Jest jednym z twórców znanego Wojskowego Klubu Biegacza „Meta”, laureatem „Buzdygana” i nagrody specjalnej w plebiscycie portalu polska-zbrojna.pl. St. chor. sztab. Zbigniew Rosiński po 37 latach służby odszedł do cywila. Nadal jednak będzie współpracować z wojskiem – jako działacz sportowy i radny w Lublińcu.

St. chor. sztab. Zbigniew Rosiński przez wiele lat służył w Jednostce Wojskowej Komandosów i choć ostatnie lata spędził już poza JWK, na pożegnanie dostał od dowódcy beret wojsk specjalnych. ­– Może się pan czuć pełnoprawnym żołnierzem naszej jednostki – podkreślił ppłk Michał Strzelecki. Nie bez powodu – to w Lublińcu chorąży rozwijał swoją wojskową karierę i to tu narodziły się jego największe sportowe projekty.

Od zamkniętej bramy na świecznik

Początki przygody z wojskiem wspomina z uśmiechem. – Pamiętam, że do koszar mieliśmy się stawić na ósmą, a ja już przed szóstą stałem pod bramą i byłem zniesmaczony, że nas nie chcą wpuścić – mówi rezerwista Rosiński. 20-letni kandydat na chorążego stał tak przed wejściem do Centralnego Ośrodka Szkolenia Wojsk Łączności w Legnicy. Po dwuletniej edukacji, już jako chorąży, w 1982 roku trafił do 1 Samodzielnego Batalionu Szturmowego w Dziwnowie, który był jedną z pierwszych polskich jednostek specjalnych.

W 1986 roku jego batalion został przeniesiony do Lublińca i chorąży Rosiński po raz drugi w swojej karierze wojskowej, i – jak się potem okazało – po raz ostatni zmienił garnizon. W Lublińcu zmieniała się już tylko nazwa jednostki i podległość węzła łączności, którym kierował przez 23 lata, do 29 września 2017 roku.

Film: Jacek Szustakowski/ portal polska-zbrojna.pl

– 37 lat i 5 dni, dokładnie tyle nosiłem mundur. Decyzję o odejściu do rezerwy ciągle przesuwałem. Jednak, kiedy w Wigilię dzieci przyniosły mi małe różowe skarpetki niemowlaka uznałem, że dziadek raczej nie powinien już służyć. Zdecydowałem się przejść na emeryturę i zająć się wnuczką – mówi chorąży Rosiński. Decyzja nie była łatwa. – To był honor i przyjemność nosić ten mundur. Jestem naprawdę spełniony jako żołnierz, ale i w życiu osobistym, to były dla mnie szczęśliwe lata – przyznaje.

Na uroczystości pożegnania chorąży dziękował wszystkim przełożonym. – Jestem dumny, że znalazłem się w tym miejscu. Ja, chłopak z gajówki, chaty za wsią, zawędrowałem tak trochę jakby na świecznik. W najśmielszych marzeniach nie mogłem tego przewidzieć – dodawał były prezes Mety.

Promocja specjalsów poprzez sport

Pomysł stworzenia Wojskowego Klubu Biegacza narodził się w 1994 roku. Rosiński był jednym z twórców Mety. Koledzy i ludzie ze środowiska sportowego szybko ochrzcili go „prezesem”, ponieważ przez cztery kadencje, od 1995 roku do 2010 roku, kierował klubem.

Razem z Metą i Jednostką Wojskową Komandosów organizował kultowe dziś imprezy: Bieg Przełajowy o Nóż Komandosa, Maraton Komandosa i Bieg Katorżnika. Limit zgłoszeń np. do biegów mężczyzn w tych ostatnich zawodach, jest wyczerpany już po kilku minutach od rozpoczęcia rejestracji.

Sukcesy jednak nie przyszły od razu. Przez pierwsze lata Rosiński i jego koledzy musieli się sporo uczyć oraz podpatrywać organizatorów innych zawodów. Z czasem doszli do takiej perfekcji, że działacze z innych klubów zaczęli się uczyć od Mety. – Los mi sprzyjał. Nawet kiedy w pierwszym momencie wydawało mi się, że poniosłem porażkę, to w ostatecznym bilansie  okazywało się, że jest sukces – wspomina chorąży.

Znakomita współpraca lublinieckiego WKB z jednostką do dziś przynosi obopólne korzyści. Zawody organizowane przez Metę przyczyniają się bowiem nie tylko do popularyzowania biegania, ale również służby w wojskach specjalnych. Dobrze o tym wie ppłk Michał Strzelecki. – Nie da się ukryć, że chorąży ma duży wkład w promocję jednostki na zewnątrz. Promował też sport wśród naszych żołnierzy, którzy przecież też są członkami Mety – mówi dowódca JWK. – Za to też chcę mu podziękować. Mam nadzieję, że ta współpraca będzie kontynuowana, bo chorąży nadal będzie działaczem Mety – dodaje oficer.

To właśnie za działalność w Klubie i popularyzację wojsk specjalnych poprzez sport „Polska Zbrojna” przyznała Zbigniewowi Rosińskiemu swoje wyróżnienia: „Buzdygan” i nagrodę specjalną za całokształt działalności w plebiscycie sportowym portalu polska-zbrojna.pl w 2015 roku.

Kibic i maratończyk

„Prezes” sport lubił od najmłodszych lat. – Jako nastolatek znałem chyba składy wszystkich drużyn I ligi piłki nożnej i nazwiska większości kolarzy startujących w Wyścigu Pokoju. Potrafiłem też wymienić wielu medalistów olimpijskich czy mistrzostw świata w różnych dyscyplinach sportu – opowiada chorąży. W 1980 roku nie opuścił nawet minuty transmisji z Igrzysk Olimpijskich w Moskwie. Najbardziej utkwił mu w pamięci występ na parkurze chorążego Jana Kowalczyka. – Nasz wspaniały jeździec na koniu Artemor zdobył złoty medal. Bardzo mi się podobało, że startował w mundurze Wojska Polskiego – wspomina chorąży.

Kiedy stał się miłośnikiem biegania? Zapytany sięga pamięcią do Maratonu Pokoju w Warszawie w 1979 roku, pierwszego, który ukończył. Miał wtedy 19 lat. Dwa kolejne maratony również pokonał w stolicy. – Miałem niepowtarzalne szczęście uczestniczyć w trzech pierwszych edycjach Maratonu Pokoju. Na przekór rodzinie, znajomym i lekarzom ukończyłem ten niewyobrażalny wtedy dystans. Od tego czasu pokochałem pot, ból i zmęczenie, które przełożyły się na wiarę i pewność siebie – podkreśla „prezes”.

Od debiutu w maratonach startował 95 razy na dystansie 42 km 195 m. 27 razy brał udział w biegach ultra, czyli na dystansie dłuższym od maratońskiego. Startował w siedmiu biegach na 100 km, biegu 48-godzinnym oraz w ośmiu 24-godzinnych. W 2008 roku zajął ósme miejsce w mistrzostwach Polski w biegu 24-godzinnym, a rok później dziewiąte. W pierwszym starcie w krajowym czempionacie przebiegł w Krakowie podczas jednej doby 188 km i 160 m. Kolejny sukces zanotował w 2007 roku w szwajcarskim Biel – zajął czwarte miejsce w biegu patrolowym na 100 km. Rekord życiowy w maratonie ustanowił w 1996 roku w Warszawie – biegł 3 godziny 6 minut i 26 sekund.

Tak się złożyło, że zarówno rozpoczęcie kariery wojskowej, jak i jej zakończenie chorąży Rosiński będzie kojarzył z warszawskim maratonem. Cztery dni przed wyjazdem do Legnicy w 1980 roku przebiegł bowiem w stolicy drugi w życiu maraton. Natomiast tuż przed odejściem do cywila startował w 39. edycji Maratonu Warszawskiego. – Na koncie mam ukończonych 26 Maratonów Warszawskich. Bardzo lubię tu biegać. Podczas jednego z nich ustanowiłem swoją „życiówkę” – przyznaje Rosiński. Ale w Warszawie uzyskał też swój najgorszy wynik. – W 2002 roku byłem jedną z 15 osób, które biegły przebrane w stroje więźniów z łańcuchem i kulą u nogi. Biegliśmy razem w grupie ponad cztery godz. i 45 min, ale czas nie był wtedy ważny. W formie happeningu chcieliśmy ratować Maraton Warszawski przed wymazaniem go z kalendarza imprez sportowych stolicy – dodaje chorąży.

Nie tylko sport

Z przejścia chorążego do cywila cieszy się burmistrz Lublińca Edward Maniura. – Owszem, bo nowe zadania czekają go w radzie miejskiej. Od kiedy chorąży jest jej wiceprzewodniczącym zapanował tu porządek – twierdzi Maniura. Zbigniew Rosiński wiceprzewodniczącym Rady Miasta Lublińca został w 2014 roku. W wyborach samorządowych kandydował jako przedstawiciel Komitetu Wyborczego Wyborców Burmistrza Edwarda Maniury. – Nie przypuszczałem, że zostanę radnym. Tym bardziej nie spodziewałem się wyboru na stanowisko wiceprzewodniczącego Rady Miasta w Lublińcu – przyznaje skromnie.

Burmistrz chwali Rosińskiego również za przygotowanie nowego statutu miasta. – Wraz z komisją, której przewodził wziął na siebie olbrzymi ciężar. Dokonał tego, czego nie udało się zrobić w trzech ostatnich kadencjach. Wreszcie po 14 latach mamy nowy statut miejski – dodaje Maniura.

A rezerwista Rosiński deklaruje: – Teraz powinienem mieć jeszcze więcej czasu, by uczestniczyć w różnych wydarzeniach w mieście.